درد دلهای من با مهدی:

 سلام مهدی جان !

می بینی؟ این من هستم . بنده ئ گستاخ خدا . مهدی جان  میدانم که می شنوی.

به جدت محمد که طاقت زیستن ندارم.

افسوس و هزاران افسوس که با وجود تو و پرورگارت ، باز هم شبی بدون گناه را نمی گذرانم.

دنیای من فقط پول است ، در حالی که بر نماز خود ، قبله و شرافتم ، پشت کرده ام.

مهدی جان ! میدانم که چشمان خیس مرا می بینی.

نامه ام را با اشک چشمانم مزین کرده ام  . شاید ترحمی بر این قطره ها شود و جوابی بشنوم.

مهدی جان ! اگر بیایی...اگر بیایی دستانت را گرفته و تو را با خود به نزد یتیمان می برم.

تو را به نزد آنهایی می برم که بر روی تخت بیمارستانها ، در انتظار شفا هستند.

ولی مهدی جان ! پولی برای شفا ندارند.

میدانی پاسخ چشمان خیسشان را چگونه میدهند؟

با درد و رنج.

تو را نزد جماعتی می برم ، که دلهایشان مرداب خون است.

تو را نزد جماعتی می برم ، که افطارشان اشک چشم است.

تو را نزد جماعتی می برم ، که با خنجرهای بُران ، به عشق ابا عبدا...  ، سر و روی خود را پر از خون می کنند.

تو را نزد آن جماعتی می برم ، که جدت بر دستانشان بوسه زد ، ولی اکنون آنان بوسه بر دستان می زنند.

تو را نزد جماعتی می برم ، که از خجالت اهل و عیال ، اشک چشمانشان را مخفی می کنند.

وقتی که تو را نزد این جماعت خونِ دل خورده بردم ، باز هم از تو طلب پوزش کرده و تو را نزد جماعتی از گرگان می برم.

به تو میگویم:

یا مهدی ! سرورم ! مواظب خودتان باشد . این جماعت به هنگامی که تشنه شوند ، خون می آشامند و به وقت دیگر ، فکر و عقل  می خورند.

با هم وارد وادی اول می شویم.

می بینیم که چگونه ، گروهی مورد تمسخر گروه دیگری واقع شده اند.

می بینیم که چگونه ، جماعتی از رنج کشیدگان  ، به بردگی گماشته شده اند.

می بینیم که چگونه ، این جماعت به سوی طمع کشیده شده اند.

و در وادی دوم وارد عبادتگاه این جماعت می شویم.

در اینجا مردم سجده کرده اند. در مقابل این موجود پست  ، شیطان .

نگفتم مهدی جان ! نگفتم...

افسوس و هزاران بار افسوس بر اینان که با وجود تو و پروردگارت ، باز هم این جماعت از سجده ، در برابر ابلیس دست نمی کشند.

آخر تا کی ؟تا کی پستی؟

و تمامی اینان عقده های دل بود . وگرنه من میدانم که تو بر همه چیز آگاهی.

فقط نامه ای بود و چشمان خیسی ، در تعجیل فرجت...